Dit is: Marit
Alhoewel ze heel erg van een babbeltje houdt en op z’n tijd een plagerijtje, staat Marit geregeld met een grote koptelefoon op te werken. Niet omdat ze het hier niet naar haar zin heeft, maar puur om zichzelf af te sluiten van prikkels. Doet ze dat niet, krijgt ze simpelweg te veel informatie binnen en is ze aan het einde van de dag doodop.
Toen de nu 22-jarige Marit vier jaar geleden bij Hoeve Biesland aan het werk ging, kwam ze hier voor een snuffelstage via de Maurice Maeterlinckschool. Haar moeder had de school getipt, dat de boerderij nog weleens een interessante plek voor haar dochter kon zijn. Marit begon hier met kleine en lichte klusjes die haar niet te veel zouden belasten: vegen, de graansilo vullen, de kalfjes voeren en wat helpen in de winkel. De winkel vond ze eigenlijk wel het leukste. “Ik kon dan lekker praten met iedereen de mensen die hulp nodig hadden, helpen. Dat vind ik fijn.”
Marit begon ooit vier hele dagen als hulpboer te werken, maar dat was haar te veel. Nu werkt ze vier halve dagen. “Dat gaat heel goed,” geeft ze met een grote glimlach aan, “en als het mij teveel wordt doe ik mijn bouwvakkers koptelefoon op of loop ik even weg.” Inmiddels is Marit hulpbakker en werkt ze enkel nog in de bakkerij. “Het is er warm en het ruikt er erg lekker. Vooral het speltbrandnetelbrood vind ik heel lekker ruiken.” En de werksfeer vindt ze heel leuk. Af en toe wordt ze geplaagd, maar dan plaagt ze minstens net zo hard terug. Hoe ze haar toekomst voor zich ziet? Vastbesloten is daarop haar antwoord: “Ik ga hier nooit meer weg. Ik blijf hier gewoon tot ik een oud omaatje ben.”
