Dit is: Paul
Loop je op Hoeve Biesland rond, is de kans groot dat je een flinke kerel met een schoffel over de schouder ziet rondlopen. Met grote stappen speurt hij naar stukken gras die gemaaid kunnen worden, brandnetels die uit de grond moeten en heggen die bijgeknipt kunnen worden. Door de jaren heen is Paul eigenlijk de tuinman van de boerderij geworden. De rust, het buiten zijn, de geluiden van de dieren om hem heen, de ongedwongen sfeer. Een behoorlijk andere werkomgeving dan waar hij vandaan komt.
Bijna 40 jaar werkte hij in een fabriek. Middenin de herrie en het rumoer. En vooral: binnen. Elke dag weer binnen. In toch wel een vervelende werksfeer. Zijn collega’s daar waren nou niet bepaald aardig tegen Paul. Hij werd gepest. En dat jarenlang, dag in dag uit, elke keer weer. Het zorgde bij Paul voor een minderwaardigheidscomplex. Als hij erover praat, schiet hij vol. Vooral ook omdat de werksfeer hier op Hoeve Biesland zo verschilt. “Iedereen hier is hartstikke gek en te gek,” geeft Paul met een brede glimlach aan. “Ik krijg van mijn collega’s hier het vertrouwen dat ik ertoe doe en wat kan. Ik had nooit gedacht dat mensen dat over mij konden denken.”
Na zijn werk in de fabriek ging hij schoonmaken in een kerk. Werk dat hij belangrijk vindt, want hij is tenslotte een gelovig man, maar wel werk wat hij niet te vaak kon doen. “Ik vond het daar eigenlijk veel te stil. Het contrast met de fabriek was te groot.” Iemand uit de buurt wees ‘m op Hoeve Biesland en met de hulp van zijn broer en de gemeente kon hij hier aan de slag. Dat is inmiddels 4,5 jaar geleden. Sindsdien heeft hij hier van alles gedaan. Van het helpen met melken tot het zetten van nieuwe hekken. Het tuinieren vindt hij toch het mooiste. Als kind vond hij de grasmaaier al een prachtig gereedschap. Paul is hier op de boerderij op z’n plek en voelt zich gelukkig. “Gister nog, zag ik in alle rust een reiger de weg oversteken. Dan denk je toch: ‘zo moet het’.”
